Afgelopen weken: Druk, mooi en ingrijpend

Het is al een behoorlijke tijd geleden dat ik een blog geschreven heb, het werd dus hoog tijd om jullie op de hoogte te brengen van wat er de achterliggende weken is gebeurd. Het was een drukke tijd met fijne en verdrietige dingen.

Kleine Rudolf
In mijn vorige blog heb ik jullie geschreven over het overlijden van Rudolf. Hij had een hartprobleem. Vanaf 3 september hadden we een klein jongetje bij ons op de kamer. Ook hij heette Rudolf. Hij was erg klein voor een jongetje van ongeveer 5 maanden. We maakten ons erge zorgen om hem, omdat hij maar tussen de 5 en 6 pond woog. Regelmatig lag hij aan het infuus. We vroegen ons af wat zijn probleem was. Ook maakten we ons zorgen, omdat hij vaak niet de kans kreeg om genoeg te drinken. We probeerden hem op de tijden dat de fles kwam in onze armen te hebben, zodat we ons best konden doen om hem genoeg te laten drinken en het drinken te laten zakken voor hij weer kon gaan slapen. We waren dan ook erg blij dat hij soms ineens naar ons lachte. Op een dag werd hij meegenomen en naar een ander ziekenhuis gebracht waar ze hem zouden onderzoeken. We waren erg bang dat hij nooit meer terug zou komen, omdat het zo slecht met hem ging. Maar we hoopten dat ze in dat andere ziekenhuis wat voor hem konden doen. Na een aantal weken lag hij ineens weer op onze afdeling. We schrokken heel erg van hem. Hij was letterlijk vel over been. Hij was dus in de tijd dat hij in dat andere ziekenhuis was nog meer afgevallen. We besloten dat we alles voor hem wilden doen wat we konden. We kwamen er achter dat hij taaislijmziekte had. Dit is een erge ziekte en we zagen dat hij er nu al hard tegen aan het vechten was. Hij had moeite met hoesten en had ook erg weinig kracht om te hoesten. Wel dronk hij eigenlijk best goed en gaf niks over. We lazen op internet dat hij enzymen nodig had, omdat hij anders (bijna) niks van de voeding op zou nemen, dus er ook niet van zou aankomen. We kochten de enzymen voor hem en hoopten dat de zusters dit op een goede manier zouden geven. We probeerden overdag bij iedere voeding aanwezig te zijn, zodat we de tijd konden nemen om hem vast te houden, te voeden en tegen hem te praten. We waren wel bang dat de zusters onze weg zouden sturen of vervelend zouden vinden, omdat we in de weekenden en ’s avonds helemaal niet werken. Maar ze accepteerden dat we voor hem kwamen en begrepen dat we ons zorgen maakten. We merkten ook dat zij meer hun best voor hem gingen doen, door echt te wachten toch zijn fles op was of door hem nog meer te geven als hij nog niet genoeg had. Toen ik een keer op een woensdag kwam (dat is mijn vrije dag), namen ze hem mee om te wegen en vertelden ze dat ze hem naar de infectieafdeling gingen brengen, omdat ze dachten dat hij schurft had. Ik was zo blij dat ik er net was, anders had ik niet geweten waar ze hem naar toe hadden gebracht. Ik vroeg of ik mee mocht en gelukkig gaf de dokter daar toestemming voor. Op de infectieafdeling wogen ze hem weer, verkleedden ze hem en kwam hij op een kamer met 2 andere kindjes. Ik wilde hem op deze afdeling ook graag bezoeken en dat mocht dagelijks van de dokter. Daar waren we erg blij mee! We kregen goed contact met de dokter van deze afdeling en ze vroeg ons om medicijnen en goede voeding voor hem te kopen. Voor deze voeding hebben we van sponsors via facebook geld gekregen en voeding besteld. We waren erg blij dat de dokters en zusters zo mee wilden werken en hun best voor Rudolf wilden doen. We wisten dat er mensen in Nederland voor hem baden en kregen moed dat het goed zou komen, dat Rudolf door de voeding aan zou gaan sterken en zou gaan groeien. Maar op donderdag 11 oktober vonden we het bedje van Rudolf leeg.. De dokter vertelde ons dat Rudolf woensdag 10 oktober om 21 uur overleden was… De goede voeding voor hem was nog onderweg en zou een dag later aankomen… We hebben Rudolf nog mogen zien, alleen we weten niet waar hij begraven is. We wilden graag bij zijn begrafenis aanwezig zijn, maar dat was niet mogelijk. Het was een erg moeilijke en verdrietige tijd en nog steeds is het bij tijden moeilijk. Tot nu toe heeft de Heere ons de kracht en moed gegeven om door te gaan. We weten dat deze dingen gebeuren, maar dat maakt het er niet makkelijker op. Willen jullie blijven bidden voor ons? Om kracht om door te gaan? Om te mogen doen wat we kunnen doen? En de Heere ons aan wil wijzen hoe we het beste voor deze kinderen kunnen zorgen?

Prinsa en Lisa naar kindertehuis Swaljava
Een paar weken geleden kwamen we dinsdagmorgen in het ziekenhuis en waren er weer 2 bedjes leeg. Dit keer van 2 grotere kinderen. Lisa was bijna 2 jaar en Prinsa was bijna 1,5. We vroegen aan de dokter waar de kinderen waren en ze vertelde ons dat ze allebei ‘s morgensvroeg naar het kindertehuis in Swaljava waren gebracht. Van Lisa wisten we dat ze binnenkort naar het kindertehuis zou gaan om geadopteerd te worden of voor het rehabilitatieprogramma. Maar we wisten niet wanneer dat zou zijn. Van Prinsa wisten we dat helemaal niet en we verwachtten dat ook niet. Prinsa had best een grote ontwikkelingsachterstand; ze rolde bijna nooit op haar buik, haar nekje was niet sterk, ze kon nog niet zitten en al helemaal niet staan. Ze was het ook niet gewend om (lang) vastgehouden te worden en vertrouwde volwassenen eigenlijk niet. Vermoedelijk heeft ze haar hele leventje al in het ziekenhuis gelegen. Ze was er dus ook al van het begin dat we hier werken. Meestal werd ze alleen uit bed gehaald voor een injectie of een infuus. Dus het is wel logisch dat ze bang is voor volwassenen, omdat die haar haar hele leventje alleen nog maar pijn hebben gedaan. Ons kende ze steeds beter en vaak kregen we een brede glimlach als we op haar kamer verschenen. We probeerden haar te leren zitten, schommelden met haar op de schommelstoel, liepen met haar door de gang en probeerden zo steeds meer haar vertrouwen te winnen. Ze genoot er erg van om in de box te spelen en wat meer rechtop te zitten met behulp van kussens. Ik hield erg veel van haar. Ze was zo kwetsbaar en tegelijk zo lief! Meestal zorgde ik voor haar, omdat we de kinderen zo verdeeld hadden. Het was dus best een klap dat er weer eentje van ‘mijn kinderen’ weg was, en dat zonder afscheid te kunnen nemen. Ook ben ik bang dat ze zichzelf misschien nu nog meer gaat afsluiten, omdat ze nu weer aan andere mensen moet wennen. We hopen dat de Heere met haar is, dat ze op een goede plek terecht komt en dat we haar misschien weer een keer zullen zien.
Ook Lisa is dus naar het kindertehuis. Voor haar zal het ook niet makkelijk zijn. Er zullen van haar andere dingen gevraagd worden dan dat wij deden. Maar aan de andere kant is het misschien voor haar wel beter. Ze heeft nu de mogelijkheid om buiten te spelen en ze zal niet meer de hele dag in haar bed door moeten brengen. Hopelijk leert ze er een heleboel dingen en kan ze verder ontwikkelen. We hopen ook dat de Heere bij haar is en haar op een goede plek zal brengen. Ze zal niet meer op onze afdeling terugkomen, omdat ze inmiddels ouder is dan 2 jaar. Willen jullie voor deze kinderen en alle kinderen bidden die in een moeilijke uitzichtloze situatie zitten? Er zijn zoveel kinderen in Oekraïne die menselijkerwijs gesproken geen toekomst hebben, omdat ze nog nooit een ‘gewoon’ gezin van binnen hebben gezien en voor niemand van betekenis zijn...

Vakantiegroep
Een aantal weken geleden is er een groep uit Nederland geweest die 2 weken met ons mee hebben gewerkt in het ziekenhuis in Vino. Dit was erg fijn, want hierdoor konden de kinderen eventjes veel meer aandacht krijgen dan anders! De kinderen waren langer uit bed, konden langer spelen en langer vastgehouden worden. Ook was het mooi om te horen van een aantal mensen van deze groep (die al eerder waren geweest) dat ze aan de kinderen zagen dat ze iedere dag aandacht kregen. Ze zagen verschil met voorgaande keren toen er nog geen vaste werkers in dit ziekenhuis waren. Ze zijn gewend om uit bed gehaald te worden en zijn niet bang voor ons, ze hebben geleerd om te spelen en van de momenten te genieten dat ze uit bed zijn. Dit is heel fijn voor ons om te horen, omdat je dan resultaat ziet van het werk wat we mogen doen. Daar zijn we erg blij mee! Het blijft belangrijk om de Heere te vragen of Hij het werk wil zegenen! Met deze groep zijn we de bergen in geweest, wat is Oekraïne mooi!!

Bezoek team Childrens Relief
Ook is er een gedeelte van het NL team van Childrens Relief bij ons op bezoek geweest. Het was fijn om te kunnen laten zien hoe het leven in Oekraïne is en wat het werk nu praktisch inhoudt.

Bezinningsdagen
Eind oktober zijn we als groep Nederlanders 2 dagen samen weg geweest. Uit NL kwam er een echtpaar die met ons meedacht over verschillende onderwerpen waar we veel tegenaan lopen. Het was heel goed om zo met z’n allen samen te zijn, elkaar nog beter te leren kennen en van elkaar te leren. Misschien dat we dit in de toekomst vaker organiseren.

Zoektocht naar een huisje
Op dit moment woon ik nog steeds bij Marianne. Dat is erg gezellig en gaat gelukkig goed. Wel zou het fijn zijn om een eigen plekje te hebben. De afgelopen weken hebben we verschillende huisjes/appartementjes bekeken. Het is best moeilijk om iets geschikts te vinden. Soms is het praktisch niet mogelijk, is het bijna niet bewoonbaar of is het veel te duur. Gelukkig zoeken veel mensen mee, ook mensen uit de kerk denken en bidden mee. Willen jullie ook mee bidden? Ook deze dingen zijn toch ook in de handen van de Heere?!

Acties vanuit Nederland
De afgelopen tijd zijn er verschillende acties in NL geweest. De kledingbeurs in ’s-Gravenpolder heeft een mooi bedrag opgeleverd: Heel fijn, dankjulliewel! In februari hopen ze nog een keer een kledingbeurs te houden, dan weten jullie dat alvast ;-). Ook zijn er tijdens de verkoping van de vrouwvereniging in ‘s-Gravenpolder pepernoten verkocht en zijn er nog steeds te koop. Bedankt voor al jullie werk! Het is zo fijn om te weten dat er mensen in Nederland zijn die inzien dat dit werk nodig is, mee willen denken en helpen om het werk hier mogelijk te maken! Als je een idee hebt voor een actie, laat het dan aan de TFC weten!

Post uit Nederland
Regelmatig krijg ik mooie kaarten uit Nederland die vaak helemaal volgeschreven staan met goeie wensen van vrienden, kennissen en familie en kusjes, hartjes en tekeningen van kinderen! Daar word ik altijd erg blij van! Ook de mailtjes en appjes die ik krijg doen me goed! Dankjulliewel!

Bezoek uit Nederland
Op dit moment is vriendin en TFC-lid Erika hier, gezellig! Fijn om Nederlands bezoek te hebben. Ze gaat me ook een beetje helpen met plannen, want dat is één van de redenen dat er al zo lang geen blog is verschenen.. Ook hopen we samen op vrije dagen wat leuke dingen te gaan doen.

Ten slotte..
Inmiddels zijn de voorbereidingen in Nederland voor Kerst in volle gang denk ik. Ik wens jullie alvast gezegende dagen toe (voor het geval het in de tussentijd niet meer lukt om een blog te schrijven..)! Hier hebben we wat later Kerst, dat is pas 6 januari.

Groet en liefs Mirjam