De afgelopen weken en het visum

Het is weer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. De afgelopen weken is er veel gebeurd.

Overlijden van Rudolf
Op een maandag kwamen we het ziekenhuis binnen en we zagen dat het bedje van Rudolf leeg was. Rudolf was een jongetje van ongeveer 11 maanden. We hebben van het begin af aan voor hem gezorgd. Hij lag in het ziekenhuis, omdat hij een hartprobleem had. Zijn handjes waren blauw en hij had maar heel weinig kracht en energie. Hij lag de hele dag in bed. Soms haalden we hem er eventjes uit om op schoot te zitten. Hier genoot hij van. Wel werd hij snel moe, zodat we hem weer terug legden. Soms zaten we gewoon naast zijn bed en pakten zijn handjes vast. Hij vond het fijn als je tegen hem praatte en gewoon dicht bij hem was. De laatste weken ging Marianne meestal naar hem toe zodat ik naar Dennis (een verdieping lager ) kon.
We schrokken ervan dat zijn bedje leeg was, omdat hij er zo slecht aan toe was dat ze hem niet naar huis gestuurd konden hebben of naar het kindertehuis. Via de zusters kwamen we te weten dat hij naar de reanimatieafdeling gebracht was (dat is een soort IC). Dat was geen goed teken. Die dag hoorden we niks meer over hem. Die dinsdag erna zagen we dat zijn lakentje van zijn bedje af was. Dit kon betekenen dat hij niet meer terug kwam.. We wilden toch wel heel graag weten hoe het met hem was, dus vroeg Marianne het aan de zusters. Die zeiden dat ze het niet wisten en dat de dokter nog niks had gezegd. Zo wisten we dus nog niks. Het is moeilijk als je door alle onduidelijkheid niet eens weet of je verdrietige gevoel ‘nodig’ is of niet. Woensdag waren we vrij dus konden we ook niks vragen. Donderdag was de Hongaarse Marianne er, zij kwam te weten via de zusters dat Rudolf overleden was. Het is zo moeilijk om te bedenken dat dit kleine jongetje zoveel in eenzaamheid heeft liggen vechten, terwijl niemand zich om hem bekommerde. En hadden we niet nog meer voor hem kunnen betekenen/ moeten doen? Was er misschien in een vroeger stadium nog een operatie mogelijk? Dat zijn dingen die naar boven komen bij zo een moeilijke gebeurtenis… We hebben voor hem gebeden toen hij nog in het ziekenhuis lag, we hopen dat de Heere dat heeft willen gebruiken..

Afscheid
Verschillende kinderen zijn weggegaan. Sommigen worden ineens opgehaald, terwijl je al die weken nog nooit een moeder of vader hebt gezien... Zoals Dennis van 2 jaar die in zijn eentje op een ziekenhuiskamer lag. (Ik heb uitgebreider over hem geschreven in de nieuwsbrief.) Iedere dag ging ik een uurtje met hem spelen. Je krijgt dan een band met hem en eigenlijk hou ik gewoon van hem en dan is hij ineens weer weg, terwijl je nog zoveel met hem zou willen doen.. We hopen dat hij nu thuis goed verzorgd wordt en dat hij de liefde krijgt die hij nodig heeft!
Ook een ander meisje met veel mooie zwarte haartjes werd opgehaald door haar moeder, zij is nog maar nauwelijks 2 maanden. (We noemden haar Esther, want haar naam was niet bekend.) Inmiddels 1,5 week later is ze weer terug in het ziekenhuis en kunnen we weer voor haar zorgen. We weten niet waarom ze weer in het ziekenhuis ligt. Veel ouders hier brengen hun kind al naar het ziekenhuis als het verkouden is of wat hoest. Waar ik me wel een beetje zorgen om maak is dat Esthers hoofdje aan 1 kant plat wordt. Ze ligt altijd in een bepaalde houding met haar hoofd naar 1 kant. Het lijkt wel of zelfs haar oortje plat tegen haar hoofdje groeit. Zelfs haar hele lichaampje is krom. We proberen haar te stimuleren naar de andere kant te kijken, maar dat is nog niet zo eenvoudig.
Andere kinderen zijn naar het kindertehuis in Swaljava gebracht. Sommige kinderen omdat ze afgestaan zijn door hun ouders, omdat de ouders uit de ouderlijke macht ontzet zijn of omdat de ouders hun kind de kans willen geven om aan te sterken. Ze volgen dan een soort rehabilitatie-programma van ongeveer 6 maanden en zijn dan als het goed is erna genoeg aangesterkt om naar huis te gaan. Één van de kinderen die naar Swaljava zijn gegaan is Larissa. Het was altijd een erg vrolijk meisje die goed ontwikkeld was vergeleken met de andere kinderen. Haar moeder kwam ongeveer iedere dag naar haar dochtertje toe. Je zag gewoon dat ze van haar hield! Ze wilde ook liever niet dat Larissa naar het kinderhuis ging, maar omdat de winter eraan komt en haar huisje meer een hutje is, is het niet echt mogelijk om goed voor haar kindje te zorgen. Ze is bang dat ze haar dochtertje niet meer terug ziet, omdat haar zoontje ook in Swaljava heeft gezeten en ze nu niet weet waar hij is. Ze vroeg of we foto’s van haar met Larissa wilden maken en uitprinten, dat hebben we gedaan en ze was er erg blij mee!
Ook Ilona is naar Swaljava gebracht. Zij was een lief sterk mini-meisje van 8 maanden die gevonden was tussen de vuilnis. Als je haar een kusje op haar wang gaf, gaf ze je een brede lach terug. We hopen dat ze geadopteerd wordt door goede ouders!
Ook zijn we benieuwd hoe het met een heel klein en mager jongetje is. Hij heet ook Rudolf, wij zeggen zelf kleine Rudolf. De week na grote Rudolfs overlijden, lag kleine Rudolf ook ineens niet meer in zijn bedje, we waren bang dat het hetzelfde zou gaan als bij grote Rudolf. Maar hij blijkt naar het ziekenhuis in Munkatsevo gebracht te zijn. We hopen dat ze hem daar goed onderzoeken en hem misschien speciale voeding gaan geven, zodat hij aan kan sterken. Willen jullie voor hem bidden?

Visum
Er is ook goed nieuws! Afgelopen woensdag zijn we naar de Oekraïense Ambassade in Hongarije geweest , om mijn visum voor 90 dagen te regelen. Dit is na wat gedoe over een verzekering gelukt! De volgende stap is nu om een verblijfsvergunning te regelen binnen die 90 dagen. Gelukkig heb ik goeie hulp van de andere meiden en Sanyi, want ik zou niet weten wat ik moest doen.

Verlof Marianne
Op dit moment ben ik hier nu een week alleen, omdat Marianne met verlof naar Nederland is. Gelukkig hoopt ze over een week weer terug te komen. Maar ik ben blij dat ik nu uit kan testen hoe het is om echt een poosje alleen te wonen. Dit lukt gelukkig goed, al zie ik er wel naar uit dat Marianne weer terug in Oekraïne is.

Kinderen

Op dit moment liggen er 7 kinderen op de grote kamer, 5 in de middelste kamer en 7 in de kleine kamer. Maar je weet nooit wie er de volgende keer  nog zijn! 

Dit was het even voor vandaag denk ik, tot snel weer!