Verhuisd naar een … appartement
Ja, inderdaad.. alweer verhuisd. Ik ben nog nooit zo vaak verhuisd in mijn hele leven dan in de laatste 2 jaar. Dit keer hoefde ik gelukkig niet zo ver.
Het huis waar ik de eerste 5 maanden in Svaliava in woonde, was hard aan renovatie toe. De ramen waren niet goed/gebarsten, het was erg vochtig binnen, de boiler deed het niet goed en in de radiatoren zat geen water, zodat ik die niet kon gebruiken. De warme maanden die ik hier woonde, heb ik het prima naar mijn zin gehad. Ik genoot van de ruimte in en om het huis. Maar toen het op den duur 7 graden binnen werd en ik in de keuken alle 4 de gaspitten aan moest zetten om het een beetje warm te krijgen, werd het toch een beetje te gek. Je merkt dat je dan steeds minder lekker in je vel zit en je geen zin meer hebt om naar huis te gaan. (En dan had ik nog gewoon onderdak, eten en mogelijkheid voor een warme douche. Hoeveel mensen zijn er niet die in de winter op straat leven!)
Toen zijn we op zoek gegaan. Op internet vonden we al snel een huisje. Daar ben ik gaan kijken en ik dacht dat ik het wel moest doen. Toen heb ik een dag afgesproken om de sleutel te halen. Omdat ik de eigenaar toch niet helemaal vertrouwde, en wij als Nederlandse meiden makkelijk om de tuin te leiden zijn, heb ik toch maar gevraagd aan een echtpaar uit de kerk of ze mee wilden gaan om een huurcontract op te stellen. Zij vonden het een leuk huisje, maar adviseerden me om er nog even over na te denken. Ook zij vertrouwden de eigenaar eigenlijk niet en adviseerden om in een huisje te gaan kijken in een dorpje verderop, dit was van mensen uit de kerk.
Dit was ook een erg leuk huis en de eigenaren waren betrouwbaar, alleen was het 5 kilometer verderop en zou ik door het donker over deze onveilige wegen moeten fietsen of iedere dag met een taxi of een busje naar het werk in het kindertehuis. Ik vond dit een erg moeilijke keus.
Uiteindelijk besloot ik dat ik dan toch maar in dat huisje van die man moest gaan wonen. Ik kan wel denken dat hij niet te vertrouwen is, maar dat is ook niet eerlijk zonder dat ik hem ken. Net toen ik dit tegen dat echtpaar uit de kerk had gezegd, kreeg ik van hen een berichtje. Ze hadden net met mensen uit de kerk gebeld en daar was net de buurvrouw (Barbara) van die huiseigenaar op bezoek.
Ze hoorde van mijn voornemen om dat huisje te huren en schrok daarvan. Ze raadde het sterk af om als vrouw alleen in dat huisje te gaan wonen. Toen was het voor mij wel duidelijk en hoefde ik daar niet meer over na te denken. De dag erna ben ik naar deze buren geweest en heb ik daar fijn gepraat.
Nu had ik alleen de optie nog dat ik in dat dorpje verderop zou gaan wonen. Ik was net aan het idee gewend en toen kwam er onverwachts een andere optie. Van deze buurvrouw. Ze bedacht ineens dat haar dochter in een appartement had gewoond en dat aan iemand anders heeft verkocht. Ze heeft haar dochter gebeld, die heeft de nieuwe huiseigenaar gebeld en die wilde het wel verhuren. Dit bleek de zoon van een dokter uit ons kindertehuis te zijn. Zij kwam een dag later zelf naar mij toe waarop we het appartement bekeken hebben. De dag erna ben ik er weer naartoe geweest en heb ik de sleutel gekregen.
Een aantal dagen later ben ik met behulp van Marianne en wat mensen uit de kerk verhuisd. Het is een erg fijn appartement, niet duur, het is warm, knus, op de begane grond, goed afgewerkt, alle apparatuur en meubels waren er al en ik heb fijne buren. Ik ben er erg blij mee en achteraf kan ik toch echt zeggen dat de Heere het zo geleid heeft. Die buurvrouw Barbara vertelde aan mij dat deze gedachte echt van God was en ze er gewoon helemaal kippenvel van kreeg. Ik ben zo blij dat de mensen uit deze gemeente zo mee hebben gedacht en gebeden en dat de Heere het zo bestuurd heeft! Als ik ’s morgens wakker word, kan ik soms nog niet geloven dat ik hier gewoon mag wonen! Слава Богу!
Reactie plaatsen
Reacties